Ik heb een nieuwe hobby, of eigenlijk twee.
Wat die twee hobbys met elkaar gemeen hebben is dat ze het bewijs zijn dat ik in het verkeerde lichaam zit.
Ik hoor niet in het lange lijf van een twintiger en al helemaal niet dat van een vrouw.
Mijn hobbys behoren tot die van mannen met een dikke of dikkere buik, midden in een midlife crises.
Die mannen die door het vertrekken van de tijd zonder daar zelf al te veel mee zijn opgeschoten van gekheid niet meer weten wat ze moeten doen. In zo'n lijf zit ik dus.
Ik sleutel aan mijn oude auto en fiets op een race fiets.
Dat sleutelen moet wel met een korrel zout worden genomen, want ik vergeet altijd voor het gemak dat ik helemaal niet handig ben.
Zo heb ik een keer haast per ongeluk zelfmoord gepleegd, of juridisch accurater zelfdoodslag, want moord is nooit per ongeluk.
Maar per ongeluk zelfdoodslag dus omdat ik mezelf onder 220 volt zette toen ik een lamp op het plafond van mijn balkon op drie hoog achter aan het ophangen was en blijkbaar de draadjes die juist niet aan elkaar hoorde aan elkaar verbond.
Tot zelfdoodslag bij het uitoefenen van mijn nieuwe hobbys is het niet geraakt, tot nu toe. Wel trok ik bij het ontmantelen van de accu per ongeluk de minpool iets uit elkaar omdat hij zo vast zat in mijn dopsleutel dat de kop van de minpool in mijn dop bleef hangen.
Ik heb de innige omhelzing van die twee wel kunnen verhelpen door een schroevendraaier als hamer te gebruiken.
Maar mijn voornemen om niet zo meisjesachtig bij de auto-onderdelen winkel aan te komen was bij deze mislukt.
Dit is stuk, is dat erg?
Dan de twee in principe onlosmakelijke onderdelen in ieder een eigen opgestoken hand tonen, maakt niet de indruk dat ze met een vrachtwagenchauffeur van doen hebben, ten minste die indruk had ik.
Toegegeven de accu op de fiets vervoeren een in rieten picknick mandje gewikkeld in een fraaie doek alsof het een ziek katje is, zal zelfs een vrachtwagenchauffeur die in het verkeerdste lichaam is geboren nooit doen.
De accu moest en zou vol, want op het Jaguar forum stond dat dat precies de problemen kon oplossen die de RDW-meneer niet door de vingers kon zien.
Want wie heeft er nou eigenlijk een blower nodig en sproei vloeistof dat is toch niet erg als dat veilig en wel in het reservoir blijft? Bovendien deden die twee het nog wel voor de wereldreis van de auto.
Dus een gevulde accu zou wonderen moeten doen.
Gelukkig behandelde de jongen van de auto-onderdelen winkel me als een ware pro door te zeggen dat ik de accu niet moest laten vallen, want dan is ie stuk. Deze opmerking ging trouwens vooraf aan het tonen van mijn niet meer geheel in takt zijnde minpool.
De RDW-keuring was sowieso iets wat je een stresstest zou kunnen noemen.
Blijken Amerikanen helemaal niet goed te zijn in het overschrijven van chassisnummers. en had ik officieel helemaal niet mijn eigen auto geexporteerd maar waarschijnlijker een niet bestaande.
Die export was trouwens het gemakkelijkste wat ik ooit bij de DMV heb hoeven doen. mijn naam opschrijven, handtekening zetten en klaar, in het kader van opgeruimd staat netjes kreeg ik niet eens iets mee.
Terug naar de andere afkorting, de RDW, daar voerden ze de druk tijdens de stresstest op door midden in de beslissing die leek te neigen naar dit is niet de auto die op het papier staat dus we kunnen niets voor je doen, een lunchpauze in te lassen. We werden vriendelijk verzocht of eigenlijk impliciet verzocht het pand te verlaten. Ten minste dat is dan weer mijn interpretatie van ik doe de deur achter jullie dicht.
Ik denk dat ik gezakt was voor de stresstest, want ik zag het al voor me dat de auto moest remigreren en dan toch na identiteitsveranderende operatie als gezinshereniging hier heen zou komen.
Ik moest me inhouden om voor of tijdens cliffhanger te zeggen dat ze zelf ook best moeite hebben met schrijven. Dat je bijvoorbeeld Ferdinand helemaal niet met een V schrijft zoals zij hadden gedaan in hun versie van mijn chassisnummer en dat je Jaguar over het algemeen niet met een Q schrijft.
Na de lunch kregen de Amerikanen de schuld van het slordig omgaan met nummers, ik was toen nog blijer dat ik niet de jullie hebben anders ook best veel moeite met schrijven modus aan had.
De dag begon trouwens ook met een aardige -wederom- stresstest.
Toen we om 8.15 op de stoep stonden van het bedrijf dat Jaguar importeerde zei de mevrouw met een Duits accent, die me vlak daarvoor anderhalf maandsalaris had afgetroggeld, dat hij het niet doet en of ik dat al wist.
Ik: sorry? (wie is hij, mijn Jaguar??!)
Ja hij doet het niet dat weet je?
Hhhm, nou mijn hij deed het wel ik heb hem zelf naar de loods van het verschepingsbedrijf gereden.
Gelukkig bleek dat de Amerikaanse collega's de accu hadden ontkoppeld, en nou ja dat start vrij lastig.
Toen ging de jongen de auto proberen te starten en dat lukte niet, nog steeds niet.
Ik vroeg of ik het mocht doen, waarmee ik een prachtig moment had gecreëerd om vol af te gaan voor het publiek van drie, waarschijnlijk iets jaloerse, mannen nou ok jongens.
Gelukkig hoeft niet elk potentieel afgangsmoment zich als zodanig te ontpoppen en startte de auto in een keer.
De jaloerse jongens hadden hierna denk ik ook nog een of meerdere minderwaardigheidscomplex(en).
Toch is het na een week turen en schijnen met mijn zak lamp, schroeven en nog meer turen en schijnen niet echt opgeschoten, of eigenlijk echt niet. ik heb wel dingen gemaakt waarvan ik niet eens wist dat ze stuk waren, maar (ruiten)sproeien en blowen doet ie niet.
Verder is ie eigenlijk helemaal in orde.
Ja hij is wat vet, dat komt door een verweerde olie tube die al in L.A. het leven liet waardoor de auto tijdelijk een soort rijdende miniplaybackshow was. Handig is anders want voor het eind van de straat of Block zoals het daar heet bereikt had zag je niets meer. en trok je eigenlijk alleen maar de aandacht van de enge buurvrouw.
Gelukkig had Roberto de tube vervangen en hadden we daarna nergens meer last van.
Maar dat is vaker als je alle fouten er uit haalt. Deze wijsheid deelde ik ook met Kees mijn nieuwe rijinstructeur (de oude heeft een hart dat niet meewerkt) toen ik voor de derde keer was gezakt voor mijn rijexamen.
Ik vond dat het eigenlijk best lekker ging op een paar kleine dingen na, en probeerde de examinator daar ook van de overtuigen. Ik had hem 1 nano-seconde, maar dat was niet genoeg.
Ik weet wel dat ik even genoeg heb van Kees en helemaal van het CBR en lekker in mijn eigen auto ga rondrijden, met dank aan Rosie.
P.S. Als ik nog een keer min of meer per ongeluk zelfmoord ga plegen dan zal het in een zelfmoordaanslag op het CBR zijn, misschien wel in combinatie met Kunstenaars en Co.
P.S. P.S. waar druk op uitoefenen wel effect bij had was de minpool, die zit nu weer helemaal in elkaar, wel heb ik gemerkt dat je dat in tijden van bermbommen beter niet op een al te openbare plek als een pont kan doen
